Faithfully United (US/B) (Lea Gilmore - Marc Borms - Jack Thysen) Spirituals - Gospel De Clemenspoort -22-11-2024 reporter & photo credits: Marcel © Rootsville 2024

De week afsluiten met negro-spirituals en gospel. Er zijn slechtere dingen mijn gedacht, maar daarvoor diende ik vanavond richting Gent te trekken, naar de Clemenspoort. De Clemenspoort is een kerk niet ver van het St-Pieterstation, waar men terecht kan voor gebed, vieringen, vormingen maar ook culturele activiteiten, zo ook vanavond dus.

Met Faithfully United werden we dan ook ondergedompeld in die spirituele sfeer en dit met de aanwezigheid van niemand minder dan Lea Gilmore. Ik ken Lea al meer dan 20 jaar als een heel fijne persoonlijkheid en ooit de “mascotte” van Blues Oan Daa Stoazze, waar ze in 2015 haar laatste optreden verzorgde in ons land. Persoonlijk had ik Lea ooit leren kennen op het teloorgegane Spring Blues Festival in Ecaussines en later als uithangbord voor haar concerten ten voordele van de Damiaanactie. Ooit was ze zelfs in onze blues club een cd komen opnemen “In The Spirit - A Tribute To Mahalia Jackson”. Ik mocht dus zeker niet ontbreken bij haar terugkeer naar België. Lea zou worden begeleid door twee van haar “all time partners in crime” met Marc Borms (vocals & piano) en Jack Thysen (bas).

De Clemenspoort was heel goed gevuld toen Marc en Jack de avond inzetten met het instrumentale ‘Beyond My Fault/ Danny Boy/ Londonderry Air’, drie songs in één. Een rustig nummer om de avond te beginnen. Met ‘Follow The Drinking Gourd’ kregen we een staaltje van een “slavenlied” met de deskundige uitleg van Marc over hoe de gevluchte slaven de weg naar de vrijheid en de Underground Railroad wisten te vinden aan de hand van het sterrenstelsel. Marc liet de piano even terzijde en nam zijn gitaar voor ‘Death Don’t Have No Mercy’ van Reverend Blind Gary Davis. Met ‘Didn’t My Lord Deliver Daniel’ zette hij zich terug aan de toetsen en werd hier en daar al wat meegezongen. Tussendoor wel het sterke werk van Jack aan de bas toch wel benadrukken. Want zijn virtuoos bas spel was uitzonderlijk.

Tijd om onze hoofdgast van de avond aan te kondigen en daar was Lea, die onder een daverend applaus plaats nam tussen haar twee vrienden en aanzette met ‘Nobody’s Fault But Mine’ van Blind Willie Johnson. Tijd om het even wat kalmer aan te doen en met ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen was hier de perfecte song gekozen. An, de wederhelft van Marc, kwam hierbij het trio versterken. Tijd om het tempo de hoogte in te jagen dachten ze daar vooraan en met ‘I’m On My Way’ en ‘Oh Happy Day’ van Edwin Hawkins, veranderde de Clemenspoort in een heuse kerk in de Mississippi Delta tijdens de ochtenddienst op een zondagvoormiddag. Iedereen recht en volop meezingen en in de handen klappend. In het publiek een heus koor, welke nog met Lea had gezongen, en die zorgde voor de nodige sfeer en de temperatuur steeg enkele graden.

Tijd om wat rust te nemen en een drankje te nuttigen, wat door de aanwezigen met beide handen werd gegrepen. Terug naar de zaal voor deel twee, waar nu ook Marc en Jack zorgden voor de opening met ‘My Lord, What A Morning’ en het schitterende ‘Hymn To Freedom’ van Oscar Peterson’. Zeer rustig allemaal als aanloop van wat zou komen en met ‘Joshua Fit The Battle Of Jericho’ volgde alweer een heuse sing-a-long. De aanwezigen waren helemaal mee en hadden niet veel nodig om hun vocale talenten te gebruiken. Tijd om Lea terug “on stage” te roepen en met ‘Swing Low Sweet Chariot” bracht ze alweer iedereen in vervoering. Idem dito voor ‘Wade In The Water’. ‘Amazing Grace’ startte rustig en ingetogen maar snel werd het gaspedaal ingetrapt en barstte een heus feestje los daar in Gent, de sfeer van de gospel mis was volop aanwezig en kreeg een apotheose met de afsluiter van de avond ‘This Little Light Of Mine’, waar het aanwezige koor, alweer een hoofdrol speelde.

Een staande ovatie barstte los, en dat was meer dan verdiend. Nadat ons trio een klein presentje meekreeg van de organisatie, kregen we met ‘Don’t Let Nobody Drag Your Spirit Down’ van Eric Bibb, een schitterende afsluiter.

Lea heeft de laatste jaren haar deel van de miserie gekend, zowel op persoonlijk als op gezondheidsvlak. Maar haar sterke persoonlijkheid heeft gemaakt dat ze haar rug heeft gerecht. Akkoord, haar stem heeft een “krak” gehad en ze staat misschien iets minder energiek op het podium maar je ziet dat ze “het” nog in zich heeft. Dat vonkje dat haar die energie geeft om de mensen met haar muziek gelukkig te maken en dat heeft ze samen met haar twee partners in crime ook gedaan, iedereen keerde gelukkig huiswaarts.

Bij deze bedankt Lea, Marc, Jack en An voor de heel fijne avond, we hebben er uitzonderlijk van genoten!

Marcel